8 dec 2010, 15:40
'We zijn een echte zweetband. Gisteren was een zweetrecord.' Ted Dwane
Er verschijnt een brede glimlach op mijn gezicht. Ik herinner me het nog precies. Die vrijdagmiddag in de Marquee op het terrein van Pukkelpop. Mumford & Sons speelden die Marquee compleet plat, bijna zonder dat ze het zelf in de gaten hadden.
Bijna drie maanden later zit ik op de bank met een kop thee in mijn hand en de OOR op schoot. Nummer 9, van oktober 2010 om precies te zijn, op de cover Mumford & Sons en binnenin een interview van zes pagina's, afgenomen op Lowlands, Biddinghuizen, een dag nadat ze op Pukkelpop, Hasselt speelden. Bijna vereerd voel ik me door hun uitspraken. Ik word er spontaan nostalgisch van.
'We zijn niet zo nostalgisch, we leven heel erg in het nu. En: wat komt er na nu? Tijd om herinneringen op te halen hebben we niet. Maar om alles nou maar te vergeten...' Marcus Mumford
Kijk, dat bedoel ik. Vervelend voor je, Marcus, maar gelukkig heb ik die tijd wel. En anders maak ik die wel. Tijd om herinneringen op te halen. Tijd om even terug te keren naar die vrijdagmiddag.
Die vrijdagmiddag, die uit een aaneenschakeling van hoogtepunten bestond. Omdat de setlist uiteraard bestond uit nummers afkomstig van het debuutalbum 'Sigh No More', kon die natuurlijk ook niet anders dan fenomenaal zijn, met een spanningsopbouw die me nog meer deed zweten. Zelfs 'Winter Winds', dat ook volgens Marcus Mumford zelf vrij tegenstrijdig voor het moment was, werd uit volle borst meegezongen. Het is woensdagochtend 8 december 2010 dat ik met datzelfde nummer door mijn hoofd galmend naar school fiets en die Winter Winds langs mijn oren voel suizen. Ik krijg het er plotseling weer warm van.
Met zoveel bewondering en verbazing stonden we daar met duizenden andere mensen naar de nuchtere nieuwkomers uit Londen te kijken. We besloten die verbazing echter even achterwege te laten, zodat we ons het optreden later nog zouden herinneren als verbazingwekkend, in de goede zin van het woord uiteraard. Het moment was immers al daar en we konden de heren nu niet langer teleurstellen. Dus besloten we die tent maar af te breken.
De reactie van de band daarop was precies zoals die van ons bij hun opkomst. 'Gisterenavond hadden we een moment waarop we elkaar aankeken en dachten: what the fuck? Waarom heeft iedereen z'n handen in de lucht? Staat Iron Maiden soms achter ons of zo? Komt Fred Durst net aanlopen?' aldus toetsenist Ben Lovett in de OOR van oktober 2010. Sowieso best wel verwonderlijk als je je bedenkt dat het toch echt Ben Lovett en kornuiten zelf waren die dit alles teweegbrachten. Toen ze zichzelf tot bedaren hadden gebracht, besloten zij ons op hun beurt toch vrolijk een handje mee te helpen. En zo geschiedde, de tent ging plat.
'Er bestaat een soort overtuiging dat er iets heel bijzonders gebeurt als wij het podium oplopen, maar behalve dat wij lekker staan te spelen zie ik het echt niet.' Ben Lovett
Dan moet jij eens even goed naar die frontman van jullie luisteren, Ben Lovett.
'Wat ik nu schrijf is net zo persoonlijk als alles wat je van ons kent. En we menen evenveel van wat we zingen. Dat lijken me toch de belangrijkste dingen.' Marcus Mumford
Ik geloof dat je daar meteen de spijker op zijn kop slaat, Marcus. Dat menen, dat doet het 'm. En ja, je hebt gelijk, Ben, er zijn zoveel meer bands die beweren dat ze het menen. Talloze daarvan houden je op datzelfde moment echter keihard voor de gek. Er zijn er daarentegen ook enkele die dat niet zouden durven. Of jou op zijn minst in die waan laten, maar eigenlijk nog veel achterbakser zijn.
Die bands, die vind ik interessant, omdat het die bands zijn die ik het onbewust toelaat me voor de gek te houden, hoe slecht ik er soms ook aan toe kan en wil geven dat het werkelijk zo is.
Om ten slotte even terug te komen op de hitte, Ted Dwane: het was een zweetrecord, dat kan ik je verzekeren. En het gaat nog wel even duren voordat dat verbroken wordt.
Hoewel, het zou zomaar de volgende zomer kunnen zijn.
It is all up to you, guys. And I will hold on hope.
