Het is zondagmiddag, half drie en ik fiets weg met een paar honderd foldertjes. Een dik anderhalf uur later keer ik huiswaarts met lege fietstassen. Ik ben opgelucht. Dat fijne folderwijkje mocht van mij deze week wel een keer door iemand anders gedaan worden, aangezien ik voor mezelf had vastgesteld dat ik de hele zondag wel kon gebruiken om uit te garen. Niet gek, na dat feestje gisterenavond, vanwege ons behaalde kampioenschap. Na een nipte 4-3 overwinning was er ontlading. We hadden gevochten, het hele seizoen, en het kampioenschap was nu al behaald voordat de laatste competitiewedstrijd was gespeeld.
Het is zondagmiddag tegen half vijf wanneer ik de televisie aanzet. Teletekstpagina 818 hoeft niet gehanteerd te worden, want Studio Sport zendt rechtstreeks uit vanaf de Arena. Ik ben best wel een beetje trots. Dat kampioensgevoel kriebelt meteen weer terug (hoewel, de alcohol die ik gisteren genuttigd heb ter viering van ons eigen kampioenschap is nog niet helemaal verdwenen uit mijn lichaam, gok ik, dus dat kampioensgevoel evenmin) en als ik 'We are the champions' door de Arena hoor galmen ga ik spontaan en bijna zonder dat ik het zelf in de gaten heb, meeneuriën. Ik check mijn timeline op twitter en krijg stiekem een hele brede grijns op mijn gezicht wanneer ik al die reacties van teleurgestelde PSV'ers lees. Het is inmiddels toch al een jaar of drie geleden dat ik me voor het laatst echt interesseerde voor voetbal, maar plotseling vind ik het weer heel boeiend en op de een of andere manier voelt Ajax nog steeds, of alweer, een klein beetje als mijn clubje.
Door dat fijne folderwijkje heb ik die wedstrijd dus gemist. Maar vanavond kijk ik naar de samenvatting. En het maakt me niet uit hoe ze die 3-1 overwinning hebben gepakt, dat ze het hebben verdiend staat vast. Want, zoals Bertolf Lentink het vanmiddag op twitter zo mooi zei, nog voor aanvang van de wedstrijd: als Ajax straks van Twente wint, hebben ze de meeste punten behaald en zijn zij dus de terechte kampioen! Simpel zat.
Gefeliciteerd Amsterdam. Ga het vieren. Zo goed dat je dat kampioensgevoel, net als ik, nog heel lang in je lichaam voelt voortvloeien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten