Gered van de apocalyps

Felle witte lichten zoeken naar de muzikanten op het podium. Wanneer ze Sufjan eenmaal gevonden hebben, zet hij een prachtig klein slaapliedje in.

'We didn't sleep til late. There was a fire in the yard. All of the trees were in lines. They had no faces to show.'

Nietsvermoedend geniet ik van die eerste magische tonen die door het uitverkocht Muziekgebouw galmen. Nog geen minuut later is er van dat tere slaapliedje nog weinig over en lijken 'Seven Swans' me te komen halen. Kathelijn zit naast me en zegt: 'Wow, het zijn net een soort Efteling-taferelen hier.' Zeker, ik ben Efteling-fan en het is meer dan Efteling-waardig. Het verschil is alleen dat dit optreden van Sufjan Stevens niet voorspelbaar is. Ik weet niet wat me overkomt maar voel een grimmige sfeer opkomen. Hier vindt vanavond de apocalyps plaats. Laat maar komen, I'm ready for it.

Eigenlijk was het een show die niet in woorden te vatten is. Eigenlijk zou je deze show niet in woorden moeten willen omschrijven, omdat zo'n verslag altijd in kwaliteit tenonder zou doen aan datgene wat gister plaatsvond op dat podium in het Muziekgebouw. Het was magisch. Episch. Waanzinnig. Buitenaards. Overdonderend. Gestoord. Adembenemend. Extravagant. Ontroerend. Steengoed. Dat vooral, steengoed. Dat is iets waar we het waarschijnlijk allemaal over eens zijn.

Eigenlijk was het onbeschrijfelijk. Toch ga ik het, koppig en eigenwijs als ik ben, proberen, al weet ik nu al dat het een mislukte poging gaat worden.

Momenten van complete waanzin en genialiteit overdonderen me in een ruim twee uur durende show met geprojecteerde beelden die me hypnotiseren, waar ik, volledig nuchter, van ga hallucineren. En ik ben niet de enige. Sufjan kletst de avond aan elkaar met verhalen over een schizofrene schilder en zijn angst voor lava en bekent vervolgens dat hij het onderscheid tussen wat 'fake' en 'real' is niet altijd meer even goed kan maken. Dat hadden wij inmiddels ook al door, meneer.

Maar dat doet er helemaal niet toe, ik ben vanavond getuige van angstaanjagende zwanen die me doen denken aan 'Black Swan' (ik voel de rillingen weer over mijn rug lopen), Afrikaanse volksstammen die me komen opeten, buitenaardse wezens die ronddralen in het universum en stromende lava. Jazeker, fire in liquid form. Angstaanjagend, nietwaar?

Het is bijna een soort gesamtkunstwerk van Wagner waar ik naar zit te kijken, maar dan geheel in postmoderne stijl. Loeiende sirenes, dynamische projecties, huppelende backing vocalists, fluoriserende kostuums, slingers en ballonnen, een podium vol elektronica en een gitaar uit 1940. En Sufjan die op een van zijn toetsinstrumenten een solo speelt die doet denken aan de muziek uit al die SuperMariogames. En een ontzettend goed concert, waarbij kleine intense liedjes over liefde, hoop en de dood worden afgewisseld met theatrale bombastische werken die erg tot de verbeelding van een vernietigde wereld doen spreken. Muziek waarin ik Fleet Foxes en Yeasayer door hoor klinken en Flaming Lips-achtige taferelen aantref. Althans, zo heb ik het op televisie wel eens gezien.

Nadat Sufjan zich nog eens verkleed heeft wordt het meest dansbare nummer van de avond, Impossible Soul, ingezet. Het is leuk om te zien hoe er langzaamaan beweging komt in de staande mensenmassa beneden, voor het podium. Ballonnen en slingers vliegen in het rond en het podium verandert langzaamaan in een kleurrijke ongeorganiseerde speeltuin voor Sufjan en kornuiten. Na een kwartier verlaten de muzikanten het podium en wachten we op een toegift.

Wachten, inderdaad. Na een staande ovatie en een euforisch slotapplaus duurt het bijna een kwartier voordat de tienkoppige band nog eenmaal terugkeert. Maar geduld wordt beloond, want wanneer Chicago wordt ingezet bedenk ik me dat een avond als deze eigenlijk niet mooier kan eindigen.

Verder ga ik hier geen woorden meer aan wijden. Verder ga ik alleen nog maar nagenieten van die talloze filmpjes die wegens de onwijs goede akoestiek in dat prachtige Muziekgebouw reeds in hoge kwaliteit op het internet zijn geplaatst.

Ik ga nagenieten. Nagenieten van een onwerkelijke ervaring. Een ervaring in the apocalyptic love dome of Sufjan Stevens. Hoewel, apocalyptic: behoorden wij gisteren niet tot die 3% van de wereldbevolking die door Sufjan naar de hemel werd gehaald? Het leek er veel op. Sufjan in opdracht van God. Met zijn vleugels gespreid daalde hij af en kwam hij, slechts voor even, naar de aarde. Ik hoop dat hij dat nog heel veel vaker gaat doen.


© Foto: Bart van den Hoogenhoff http://www.hoogenhoff.nl/