Zoooo dat was me een avondje wel. Een uitverkocht Muziekgebouw met Sufjan Stevens. Met bombastische, soms angstaanjagende maar ook fascinerende en met name prachtige totaalkunstwerkjes over de apocalyps, een schizofrene schilder en zijn grote angst voor lava (because it's fire, but then in liquid form; dat begrijpen wij ook wel Sufjan), maar vooral ook met heel veel kleine, lieve, tere liedjes van hoop, liefde en onzekerheid. En mede daardoor heb ik waarschijnlijk die dag des oordeels overleefd.
Maffe kostuums, legendarische trombones, (te) kleurrijke decors, huppelende backing vocals, een zaal vol ballonnen, en mensen. Mensen die genoten en eens niet op het verkeerde moment klapten en op het juiste moment hun geneurie inzetten. En er was nog iemand. Er was Sufjan. Een ietwat gestoorde genie. Maar wees eens eerlijk, is dat geen pleonasme?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten