Een nieuwe single van Coldplay. Ik weet niet of ik daar zo erg op stond te springen. Althans, dat dacht ik, dat ik er niet zo heel erg op stond te springen. Niet omdat ik niet onwijs veel van Coldplay houd, meer omdat ik bang was dat het dit keer wel eens zou kunnen gaan tegenvallen. Of omdat die eerste single direct weer zo platgedraaid zou worden zodat er na een week of vier niets meer aan zou zijn. Volledig uit zijn verband gerukt door de radio. Dat was immers al eens gebeurd. Ik kan 'Viva La Vida' geen drie keer per jaar meer horen, terwijl het in eerste instantie een van mijn favoriete nummers van het gelijknamige album was.
Maar het geldt niet alleen voor Coldplay. Ook 'Set Fire To The Rain' van Adele sla ik de laatste tijd liever over. Puur omdat het voor mij al lang zijn essentie heeft verloren. Omdat ik er niet meer naar kan luisteren zoals ik twee maanden geleden deed. Waarom niet? Omdat iedereen er naar luistert. Maar dan bedoel ik ook echt iedereen. Het zijn liedjes die zijn geschreven vanuit een oprechte emotie, een universele emotie die in feite door ieder mens op aarde beaamd en dus ook beleefd zou kunnen worden. Helemaal geen ramp dus als iedereen dat liedje op de radio hoort of voorbij ziet komen op MTV. Totdat we het allemaal heel hard, maar belangrijker nog: zonder enige beleving, gaan meezingen en we plotseling beweren een ontzettend grote fan van desbetreffende band of artiest te zijn, allemaal op basis van dat ene liedje dat we op de radio gehoord hebben. Het duurt meestal ook niet lang of zo'n nummer prijkt reeds hoog in alle jaarlijstjes, ook al is het einde van het jaar nog lang niet genaderd.
De hits zijn vaak de mooiste liedjes niet. Over de beste liedjes zal ik het niet hebben, daar heb ik immers zelf geen 'verstand' van, tot in hoeverre dat mogelijk is natuurlijk. De schoonheid van muziek is echter uitsluitend te beoordelen op basis van smaak. De hits komen voort uit singles en achter de singles schuilt vaak niet het geheim van een prachtig album, dat zullen velen met mij eens zijn.
Maar er zijn uitzonderingen. Coldplay is er daar eentje daarvan. De singles nodigen je uit en zijn intrigerend. Elk liedje van een Coldplayplaat is in feite een zojuist aan jou geopenbaard geheimpje. En je wilt dat geheipje natuurlijk voor jezelf houden.
Het wel onvermijdelijk. Misschien heb ik juist 'Viva La Vida' tot vervelens en zelfs irritatie toe moeten aanhoren om me aanstaande zaterdag in die grote mensenmassa wederom te kunnen beseffen wat voor een geweldig stukje muziek het is.
Beseffen hoe geweldig die nieuwe single van Coldplay is, doe ik al. Fris en vernieuwend door de nieuwe sound. Anders dan we gewend waren, maar toch weer toegankelijk en misschien (helaas?) ook wel retecommercieel door het hoge dans- en meezinggehalte.
'Every teardrop is a watefall' klinkt bovenal heel erg vertrouwd door die hele fijne stem van Chris Martin, de intensiteit die bereikt wordt door de combinatie van het gebruikte instrumentarium en de prachtige opbouw die ervoor zorgt dat ook deze song van Coldplay weer adembenemend is. Ik hap naar lucht, voel de rillingen over mijn rug lopen en zie het kippenvel op mijn armen staan. En dit keer zorg ik dat dat zo blijft. Dat ik steeds als ik het nummer hoor, de adrenaline door mijn lichaam voel pompen op de beat van de muziek. Ik ben ze voor. Dit keer laat ik het nummer niet wekenlang elke dag mijn oren passeren totdat ik het niet meer aan kan horen. 'Every teardrop is a waterfall' zal me bijblijven als herinnering aan een grandioos Pinkpopweekend. Althans, dat hoop ik.
Naar lucht happen, rillingen over mijn rug, kippenvel. Over drie nachtjes sta ik te janken op Megaland, wedden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten