Vrijdag 19 augustus 2011. Ik ontwaak uit mijn slaap en voel hoe de zon mijn tentje verwarmt. Ik haat het altijd als mensen klagen dat ze echt niet langer meer konden blijven liggen omdat ze zowat de tent uit brandden. Laat mij maar die tent uit branden, drie dagen lang. Als het vervolgens ook drie dagen zo'n weer blijft, neem ik dat graag voor lief. Mijn laarzen, gevangen door de modder, doen een poging om zich een weg te banen naar het toiletgebouw. Met mijn tandenborstel onder de arm en een palmboom op mijn hoofd strompel ik over de camping: het is alsof ik nooit weg ben geweest van de festivals.
Rond de klok van een vertrekken we richting het festivalterrein. The Wombats openen in de Alpha. The Wombats, het bandje dat twee albums vol potentiële hits uitbracht, maar uiteindelijk toch nog het meest teert op hun eerste hit 'Let's dance to Joy Division'. The Wombats zijn dan ook een prima opwarmer op deze vrijdagmiddag en brengen de sfeer er bij het reeds aanwezig Lowlandspubliek prima in. Daar is dan ook alles mee gezegd, want met de overigens zeer catchy sound van The Wombats hebben we het eigenlijk na één album al wel gehad. Het is aardig, maar niet bijzonder. Ik gok dat het dat ook nooit zal worden. Het is dat Foster The People haar tour heeft gecanceld, anders was ik vanmiddag in de India te vinden.
Vervolgens is het de beurt aan Fitz and the Tantrums. Deze Amerikaanse band die soul ademt kan ook op North Sea Jazz. Ondanks het vroege tijdstip wordt er veel moeite gedaan het publiek mee te krijgen en dat lukt op zich redelijk. Het klinkt ontzettend lekker, vooral de combinatie van de zwoele stem van Noelle Scags en het wat felle, scherpe geluid van Michael Fitzpatrick zorgt ervoor dat Fitz and the Tantrums absoluut een verademing is op deze vrijdagmiddag. De tent is niet compleet gevuld, wat jammer is, maar bij 'Moneygrabber' is het eerste feestje op Lowlands toch al wel een wapenfeit. Het had een groot verschil kunnen maken, stond Fitz and the Tantrums een dag later in de Grolsch. Al was het maar drie uur later. Helaas ontbreekt het nu nog aan damp en zweet in de tent, maar verder zijn alle ingrediënten voor een goed energiek en opzwepend festivaloptreden deze middag aanwezig.
Daarna is het tijd om even lekker in het gras naar de zon staren bij Graffiti6. Allesbehalve een uniek Lowlandsmoment en ik verbaas me over het feit dat deze band, die het waarschijnlijk beter deed op de 3FM stage op Pinkpop dit jaar, op Lowlands staat. In principe is er niets mis mee en is dit wel gewoon een goed moment je nog eens extra gelukkig te prijzen met het mooie weer na die gigantische plensbuien gisteren. De gelikte frontman vermaakt het jonge publiek terwijl de modder langzaamaan opdroogt en de grasvelden naast de Alpha zijn druk bezet.
Bij De Jeugd van Tegenwoordig is het gewoon ouderwets lekker meeblèren met teksten die je niet kent, noch begrijpt. De Jeugd maakt er altijd een feestje van. En ik begrijp steeds beter waarom men het zo goed vindt. Platen worden beter en beter als je 't mij vraagt. Get Spanish maakt nóg meer sfeer dan Watskeburt en Shenkie al deden, al is het maar om de te gekke blazerssolo die live ten gehore wordt gebracht. Als De Jeugd vanmiddag in een bomvolle Alpha scoort met 'Doe die handen omhoog' en 'Doe die handen omlaag', laten ze wat mij betreft wel zien dat ze nu officieel een blijvertje zijn. Let maar op, ze bluffen er na De Lachende Derde zo weer De Schaterlachende Vierde achteraan. Of we er over vijf jaar nog steeds blij mee zijn, is een vraagstuk op zich.
Budzillus is een combinatie van balkan en ska. Die combinatie zorgt gewoonlijk voor een feestje. Zo ook bij Budzillus. De plantenbakken bij de Lima zijn nu al volledig leeggeplukt en er wordt enthousiast met de plantenstengels door de lucht gezwaaid. Zulke bandjes heeft Lowlands gewoon nodig. Zulke bandjes vermaken iedereen. En dus is de Lima veel te klein. En dat blijkt 'ie ook voor alle andere acts die er een dezer drie dagen spelen.
Vervolgens sta ik verstild te genieten van een uitbarsting van emotie en kippenvel bij Noah and the Whale. Een van de verrassingen die Lowlands zo leuk maakt. Althans, een verrassing voor mij, want ze waren tot nu toe volledig onbekend voor me. Lieve indiefolk die krachtig, maar bescheiden wordt gebracht. Je moet ervan houden, precies. Als ik ergens van hou, is het van lieve indiefolk. Dus ben ik vanavond heel gelukkig met Noah and the Whale, die tevens een prima voorprogramma voor Fleet Foxes verzorgen. Wellicht zijn ze nog een bezoekje waard dit najaar in Paradiso, op voorwaarde dat mijn portemonnee het toelaat dan. Agnes Obél krijgt namelijk voorrang.
Voor Fleet Foxes heb ik weinig woorden. Fleet Foxes maken grootse muziek, maar dan wel groots met een kleine g, als dat kan. Onwaarschijnlijk goed. Onwaarschijnlijk mooi. Onwaarschijnlijk overtuigend. Je raakt in een roes bij Fleet Foxes. Je kijkt naar buiten, ziet de avondschemering hangen, hoort de prachtige intense samenzang en je bent je er weer bewust van waarom je zo van muziek houdt. En waarom Lowlands toch op de eerste plaats een festival der muziek is. Het is jammer dat het publiek wat mat reageert, maar in principe kan niets dit prachtige optreden verstoren. Je hoeft niet luidkeels mee te zingen bij Fleet Foxes, je hoeft ook niet te springen, maar als ik om me heen kijk zie ik bijna verveelde gezichten, terwijl ik er zelf overduidelijk met een zeer verwonderde smoel bij sta. Ach, dat geeft ook helemaal niets. We laten ze in de HMH wel horen hoeveel we van ze houden. Ik ben blij met mijn kaartje. Fleet Foxes vormen mijn absolute hoogtepunt van dag 1. Geen twijfel over mogelijk.
Even twijfel ik of het na dit bijzondere moment nog wel de moeite waard is bij Arctic Monkeys te gaan kijken, maar aangezien ik ze nog altijd nooit live aanschouwd heb en dit daartoe toch wel de grootste kans is, spurten we snel het terrein over naar de Alpha. Daar krijg ik een toch nog beter dan verwacht optreden voor mijn kiezen. Alex Turner ziet er weer sexy uit en de hits worden in overvloed de Alpha in geslingerd. God zij dank. Van dat nieuwe materiaal moeten ze het namelijk niet hebben als je 't mij vraagt. Van hun veranderde attitude ook niet. Ooit charmant in al zijn onnozelheid, schattig om de onschuld die ze uitstraalden, nu niet langer boeiend omdat ze willen laten zien dat ze volwassen zijn geworden en ook gewoon heel hard kunnen rocken. Stoere, quasihippe manskerels die de nieuwe rock'n roll komen vertegenwoordigen. Hoeft niet, voorheen was het leuker. De muziek evenzo. En dus ben ik heel blij met een half uur hitjes. Al kan ik nog steeds niet zeggen dat ik het bijster bijzonder en imposant goed vind wat ze staan te doen. Niet muzikaal, noch op het gebied van presentatie. De Monkeys winnen vanavond niet mijn hart terug, maar doen dan toch in elk geval een serieuze poging.
We sluiten de maandag af met Brabants gezelligheidsdier Leon van der Zanden, die stukjes uit zijn meest recente show laat horen, maar ook speciaal voor Lowlands een verhaaltje heeft bedacht. Continu hoor ik mensen om me heen schaterlachen en dat werkt aanstekelijk. Leon doet niet grappig, hij is het. Hij is spontaan, zoekt veel interactie met het publiek en houdt vaart in zijn show. Petje af, want een comedian heeft geen gitaar of drumstel, maar enkel een microfoon om zich achter te verschuilen. Bovendien is er niemand die 'm begeleidt.
Sneller dan verwacht komt dag 1 zo al aan zijn einde. Een dag gevuld met zonnestralen en muzikale verrassingen, maar ook vooral een rustige dag om mee te beginnen. Een dag vol bescheiden euforische momenten en de eerste voorzichtige feestjes. Lowlands is van start, maar moet nog uit zijn voegen barsten. Daar is de komende twee dagen ook nog tijd genoeg voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten