Ook Nederlandse acts Chef’Special en DeWolff tillen de kwaliteit van de line-up naar een hoger plan.
De tweede dag van Lowlands is een drukke en lange dag die begint met een optreden van een engel die een sprookje komt vertellen. Een ontroerend sprookje dat zo diep gaat dat je na het horen ervan compleet ontmanteld bent van alle restjes slaap die nog in je zaten. Agnes Obél verovert mijn hart. Er zijn weinig meisjes op wie ik verliefd zou kunnen worden, maar Agnes is er eentje van. Haar stem is zo intens dat ik er waterige ogen van krijg en ik weet zeker dat dat niet zo is omdat ik de slaap nog uit mijn ogen moet wrijven. Ontroerend, ingetogen, bescheiden maar passievol. Agnes speelt gewoon haar prachtige popliedjes op die geweldige vleugel, die we nergens anders op Lowlands terugzien. Een lichte klassieke touch maakt het dat Agnes zich onderscheidt van andere singer-songwriters. Er wordt ook niet lomp geschreeuwd en gegild, maar gewoon een heel mooi applaus gegeven. Er hangt een mystieke sfeer om haar heen. Een en al rust. De India ademt kalmte op deze vroege zaterdagmorgen. Geen moeheid, maar kalmte. Je kunt beter een half uurtje naar Agnes Obél luisteren dan zes uur op een knoerthard matje dat zichzelf zou moeten opblazen, liggen. Alsof je aan yoga of meditatie hebt gedaan: een tijdje helemaal in jezelf gekeerd, bijna gehypnotiseerd door je eigen gedachtengangen, maar na afloop wel fris en vol energie.
Die middag zijn we weer in de Alpha te vinden en ben ik trots op DeWolff. Trots dat ik de eer heb gehad er van het begin af aan bij heb mogen zijn. Trots dat ik al weet hoe goed ze zijn. Trots om tegen iedereen te kunnen zeggen hoe geweldig ze zijn en te weten dat iedereen me achteraf gelijk zal geven. DeWolff speelt vol overgave en verdient een waanzinnig compliment omdat ze dat altijd zo doen. Lowlands is echt een ding, evenals Sziget, maar geloof maar niet dat ze het in de kleine zaaltjes tijdens hun tour minder overtuigend doen. Ze gaan op het podium tekeer als beesten, maar als ik Luka later die middag een compliment geef over het optreden dat ze gaven, krijg ik een bescheiden 'dank je wel' en een glimlach toegeworpen. Allerminst geïrriteerd door het feit dat ik 'm aanspreek vertelt hij dat ze zelf ook ontzettend van de show hebben genoten en dat ze waarschijnlijk de rest van het festival nog blijven. Plotseling is Luka gewoon nog die blonde onschuldige jongen van 18, die bijna verlegen wordt van een compliment met betrekking tot zijn muzikale prestaties. Dat siert de heren. Ze weten hoe ze muziek moeten maken, maar blijven wel gewoon die nuchtere Limburgers. Met beide benen op de grond. De kracht van DeWolff zit ‘m normaalgesproken in de sterke dynamische verschillen die tijdens hun show aan bod komen. Alles wordt retestrak gespeeld en het blijft constant spannend. Dat effect komt het beste naar voren in een klein zaaltje, maar ook op Lowlands gaat dit prima. Keer op keer mogen we aanwezig zijn bij een willekeurige jamsessie van DeWolff, een jamsessie die nooit verveelt of teleurstelt. Het enige wat ik hier eigenlijk op aan te merken heb is dat er in de set voor een optreden in de Alpha, waarbij een zeer breed publiek aanwezig is, misschien te weinig echte songs voorbij komen. ‘Don’t you go up the sky’ en ‘Gold & Seaweed’ kenmerken zich door zo’n vette riff en nodigen uit tot meeklappen, maar er zijn ook nummers die worden uitgerukt tot een bijna tien minuten durend stuk. Heel erg fijn voor de liefhebbers, misschien wat minder voor de gemiddelde festivalbezoeker. Maar goed, dat is meer een kwestie van smaak.
Flogging Molly is het Nederlandse publiek dankbaar. Oprecht dankbaar. Er is geen eigenschap die een band meer kan sieren. En dus houden we allemaal van Flogging Molly. We houden allemaal van Flogging Molly omdat, zoals een van mijn medefestivalgangers zei, de moshpits bij Flogging Molly een positieve vibe hebben. We kunnen niet stoppen met springen. Terwijl we drijven in ons eigen zweet schreeuwen we met zijn allen ‘Drunken Lullabies’ mee. Ook nieuwe nummers vallen in de smaak. Flogging Molly zorgt niet meer voor verrassingen, maar is wel een verademing op elk festival. Zo simpel is het. Veel ingewikkelder zal het niet worden. Maar het is het zeer zeker waard vooraan in de Alpha een uur te gaan zitten wachten om zo’n moment te kunnen ervaren.
Tegen de avond is het tijd voor het Haarlemse Chef’Special. Voorheen 3FM Serious Talent, vanaf september de nieuwe huisband van ‘De Wereld Draait Door’ en nu op Lowlands. De Cheffies krijgen Lowlands door de knieën. Van de Alpha tot aan Lake Lowlands is alle ruimte voor de Charlie gevuld en halverwege het optreden vraagt frontman Joshua Nolet Lowlands 'to slow the fuck down'. Je zou zeggen een makkelijk trucje, maar zonder respons van het publiek werkt het natuurlijk niet. De charismatische zanger weet echter heel Lowlands binnen twee seconden om zijn vinger te winden. Dat is de kracht van de band, maar ook meteen hun zwakte, want met een mooie kop erop is het natuurlijk altijd makkelijker scoren en zullen de zogenaamde kenners kritischer naar je muziek toe zijn. Chef'Special is echter goed vertegenwoordigd en heeft besloten wat vrienden mee te nemen voor deze speciale aangelegenheid, om er vervolgens een nog groter feest van te maken dan we al van ze gewend zijn. Zoals ook 3voor12 al schreef, zorgt Benjamin Herman voor een 'extreem opwindende' saxofoonsolo (beter kan dit moment namelijk niet omschreven worden) in 'Birds' en hebben we vrij vroeg in de set het absolute hoogtepunt eigenlijk al gehad. Maar er is meer. Het optreden van Chef'Special energiek noemen zou een understatement zijn. De heren laten zien hoe blij ze zijn dat ze hier staan. De blazers bij 'Biggest Monkey' zorgen voor een explosie aan overdadig hiphopgeluid en iedereen stuitert mee op de smerige beats die het Haarlemse vijftal met de blazerssectie creëert. Ook Tessa Douwstra is nog van de partij om 'Lie To Me' ten gehore te brengen en omdat ik me even bedenk dat één liedje voor haar eigenlijk te weinig is, hoop ik stiekem nog op 'Ready or Not' van The Fugees. Het mag niet zo zijn, maar hij komt er vast nog wel eens van in één van hun toekomstige clubshows (wanneer komt die tour nou eens?), al dan niet in de studio bij Matthijs van Nieuwkerk. De Charlie is overduidelijk veel te klein voor Chef'Special. Maar toch, je publiek zodanig uitlokken dat ze je allen in koor vertellen dat je volgend jaar in de Alpha staat is gevaarlijk. Het getuigt ook van lef. Ik geloof dat je dat wel wat kunt gebruiken als je de wereld wilt veroveren. Opvallend aan het optreden is overigens dat single 'Scribblin', waarmee tot nu toe het beste werd gescoord, vanavond achterwege wordt gelaten. Het is me een raadsel waarom, maar maakt het optreden er niet minder leuk om. Het is alleen een klein beetje jammer als je nog op een toegift wacht die er dus helemaal niet komt.
Na twee gigantische feestjes hebben we dus even nodig om op adem te komen. Dat doen we in het gras naast de Alpha, terwijl Selah Sue staat te spelen. De Belgische Sanne Putseys heeft de afgelopen maanden klote gekregen en is uitgegroeid tot een ware souldiva, maar gedraagt zich vanavond wat kalmer op het podium en draagt haar optreden op aan de slachtoffers en nabestaanden van Pukkelpop. Selah Sue is, net als Agnes Obél, zo’n meisje om verliefd op te worden. Een nummer als ‘Break’ raakt iedereen, bij ‘This World’ voel je soul en funk door je lichaam razen. Een van de weinige minpuntjes aan het optreden is dat de blazers uit synthesizers komen. Bovendien speelt de begeleidingsband nog altijd wat statisch en blijft deze zo eigenlijk achter bij Sanne, waardoor haar vermogen om haar publiek nog meer mee te slepen in haar vibe, naar mijn mening niet optimaal naar voren wordt gebracht. Mocht dat een kwestie van geld zijn, dan neem ik aan dat dat 'probleem' volgend jaar ook is opgelost.
Alsof we nog niet genoeg calorieën verbrand hebben bij Flogging Molly en Chef’Special, staat het grootste hosspektakel ons nog te wachten. Het Franse Babylon Circus tovert de Grolsch daadwerkelijk om tot een circustent waarbij enkel de olifanten en de acrobaten ontbreken. De clown is echter overduidelijk aanwezig en wel in het gestalte van frontman David Baruchel. Hij maakt er met zijn Franse kornuiten één groot volksfeest van waarbij je gewoon niet stil kunt blijven staan. Tot achter in de tent doet iedereen mee en de eventueel aanwezige pijntjes en moeheid in de benen en voeten worden zonder moeite vergeten.
Het enige wat ons na deze muzikaal zeer bewogen dag nog rest is Elbow, die afsluit in de Alpha. Dit jaar op Pinkpop de grootste verrassing voor mij, dit weekend op Lowlands alweer minder overrompelend, maar daarom niet minder fijn. Elbow wisselt krachtige strijdliederen als ‘Grounds For Divorce’ af met prachtige liefdesverdrietpop als in ‘Open Arms’. Er zijn weinig bands die zo’n kleine muziek op zo’n grootse manier kunnen brengen. De kracht van Elbow is ook direct zichtbaar, dat is frontman Guy Garvey. Een zanger met een hoger knuffelbeergehalte ken ik niet en dus doet iedereen wat Garvey vraagt. Als er iemand is die je niet teleur wilt stellen, is hij het wel. Hij krijgt het dan ook als een van de weinigen voor elkaar bij iedereen een gevoelige snaar te raken, maar dan moet je daar natuurlijk wel voor openstaan. Ik kan me immers heel goed voorstellen dat je het na een tijdje wel weer gehad hebt met Elbow. Op den duur kan het misschien best een beetje gaan vervelen. Elbow klinkt immers niet ingewikkeld, maar is wel ontzettend goed in datgeen wat ze doen. Het maakt niet uit hoe of waar. Een fijnere afsluiter voor deze zaterdagavond kun je als festivalorganisator eigenlijk niet hebben, wil je er zeker van zijn dat iedereen netjes zijn eigen tentje opzoekt en niet langer gaat rebelleren op de camping of elders. Hoewel, in de meest nabije campingwinkel wordt vannacht nog heerlijk plat, maar wel ontzettend onschuldig en sfeervol, een worstenparty gehouden. ‘Waar is de HEMA?’ ‘Hier is de HEMA!’ Inderdaad, daar kun je opblaasbare worsten met korting kopen. Welterusten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten