Daar zit ik dan weer. Thuis achter mijn laptop. En dan bedoel ik thuis in Reusel, wiens aanblik ik even moet laten bezinken als ik haar met de auto weer tegemoet rijd. Eenmaal thuis heb ik de poort nog niet open getrokken of beginnen de tranen over mijn wangen te stromen. Ik kan niet eens precies zeggen waarom. Misschien wel omdat ik de afgelopen week zoveel nieuwe mensen heb leren kennen. Ontzettend lieve mensen, maar ook mensen waarvan ik weet dat een boeiende conversatie tussen ons er waarschijnlijk nooit (meer) van zal komen. Misschien zijn mijn ogen nu wel zo rooddoortrokken en waterig omdat ik het afgelopen weekend het tofste festival heb ervaren dat ik tot nu toe heb meegemaakt. Heel misschien zit ik hier gewoon keihard te janken omdat ik stiekem mijn ouders, mijn oude vertrouwde échte thuis, gemist heb. Het zou allemaal kunnen. Ik weet het niet precies. Ik weet wel dat ik deze week zoveel nieuwe, ontzettend inspirerende indrukken heb opgedaan dat ik nu even niet meer weet waar ik ze allemaal moet laten.
Utrecht: wat ben je onwijs mooi, met je door zon omgeven parkjes, je oergezellige kroegjes, je prachtig stromende grachten en al je fijne inwoners.
Biddinghuizen: één woord: fantastisch. De rest volgt.
En Reusel, wat ga ik je missen. But I'll be back. Ever.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten