Home sweet home

Daar zijn we weer, terug van twee weken weg geweest. Twee weken in het land van de doedelzak, de whiskey en de kilt. Ik kan je vertellen, het zijn clichés, maar ze zijn waar. Ik heb voor de komende dertig jaar namelijk alweer genoeg doedelzak gehoord. De whiskey zal het daarentegen ook na deze vakantie goed blijven doen. Schotland, wat was je inspirerend mooi.

Ik heb genoten, van het water in de Lochs weerspiegeld door de zon hoog in de heldere hemel.
Ik heb genoten, van de donkergrijze mist die boven de met mos beklede bergen hing en zo de Schotse Hooglanden op een intrigerend vulkaanlandschap deed lijken.

Ik heb genoten, van de lokale Schot die spreekt met een accent dat zelfs geen enkele moedertaalspreker Engels kan verstaan, maar je wel zo goed en kwaad als het kan de goede weg op wil helpen.

Ik heb genoten, van al het pracht en praal in de botanische tuinen, van de soms pittige, maar na afloop altijd voldane wandelingen door de bergen, van de uitgestrekte groene landschappen, van het geluid van eeuwig stromende watervallen en van de door kinderkopjes geleide straten in bruisend Edinburgh. Geloof het of niet, ik heb zelfs genoten van Scottish traditional dancing en het daaropvolgende bagpipeconcert.

Ik heb genoten, van het enorme contrast tussen het onwijs toeristische en chaotische, met groots opgezette bouwwerken gevulde Edinburgh in het zuidoosten en het lieflijke en kalme, van alle kanten door schaapjes omgeven Hoogland in het noordwesten.

Ik heb genoten van Schotland. Maar ik kan je tenslotte ook vertellen: het is fijn om weer thuis te zijn. Voor hoe lang dat huis aan de Zeegstraat dat nog voor mij zal zijn, dan. Een thuis.
Nog even en het ietwat boerse platteland van Reusel wordt verruild met het stadse leven in Utrecht. Net zo'n groot contrast als in Schotland? I guess not. Maar waarschijnlijk al groot genoeg voor mij. Groot genoeg voor de nieuwe uitdaging die mij te wachten staat.