Vanavond staan ze in de Mezz in Breda en dat is eigenlijk de perfecte zaal voor een band als deze. Hoewel, maakt het eigenlijk wel iets uit waar ze spelen? Misschien wel niet. Misschien brengen ze overal wel diezelfde sfeer. Ze richten het podium huiselijk in, met een tapijt en wierook, installeren hun uitgebreide instrumentarium (althans, dat van toetsenist Robin Piso), kleden zich in het pak van hun oom, vader of opa en spelen hun muziek. Een mooie lichtshow eromheen en je hebt de avond van je leven.
Het verschil met de vorige keer dat ik ze zag is vooral dat DeWolff volwassener is geworden. En dan bedoel ik niet dat ze driekwart jaar ouder zijn. Ze zijn nog steeds piepjong voor wat ze hier laten zien en horen. Maar ook dat moeten we nu onderhand eens achterwege gaan laten. Dat weten we inmiddels wel. Daar moet de focus ook niet op blijven liggen. Want ongeacht hun leeftijd is het gewoon van onwaarschijnlijk hoog niveau wat ze hier weer staan te doen.
DeWolff speelt en speelt en speelt nog meer en dat doet ze goed. Ze zijn gretiger geworden, hongeriger naar meer publiek, groter publiek dat ze kunnen meeslepen in hun helse wereldje. Dat lukt ze namelijk ook vanavond weer uitstekend. Zelden werd ik bij een optreden van een band de tweede keer weer net zo overweldigd als de eerste keer dat ik ze live zag. En het is dat de aanblik van het spel van deze drie heren op het podium buitengewoon indrukwekkend is, los van het feit dat ze er helemaal niet slecht uitzien, maar anders zou ik anderhalf uur lang mijn ogen kunnen sluiten en mij in een totaal andere wereld bevinden. Bovendien heeft het tweede album ervoor gezorgd dat de heren meer mogelijkheden hebben voor hun setlist. En ze zijn dan ook niet te beroerd deze op verzoek van de fans aan te passen. Maar niet ter plekke op de avond zelf. DeWolff pleit immers wel voor bureaucratie, zo grapt zanger en gitarist Pablo van der Poel. Pablo praat over het algemeen meer dan voorheen. Hij voelt zich nu (nog) beter op zijn plek. Hij wilde dat podium zich al lang heel erg graag eigen maken, maar door de vele uitverkochte shows die ze het afgelopen jaar hebben gespeeld weet hij nu ook dat het podium het zijne is.
Het eerste gedeelte blijft toetsenist Robin Piso nog gewoon achter zijn Hammond zitten en blijft het misschien daardoor ook wel het spannendst. Die Hammond doet namelijk wat met je. Hij hoort er toch wel een beetje bij. Wanneer hij daar achter weggaat en een basgitaar om zijn nek hangt, wordt het muzikaal gezien iets minder bijzonder, maar daardoor niet minder fijn om te horen. Bovendien is het op zijn minst imposant Piso die basgitaar te zien bespelen. Waar hij al schommelend op zijn kruk de toetsen indrukt terwijl hij naar adem hapt, lijkt het nu bijna of hij zijn lichaam niet onder controle heeft wanneer hij die bas bespeelt. Hij gaat een gevecht aan met het instrumentarium dat hij voor zijn rekening neemt, maar laat ook zien hoe hij dat gevecht op een virtuoze manier wint.
De enige die er nog enigszins nuchter onder lijkt te zijn is drummer Luka van der Poel. Op het eerste gezicht is hij ook maar gewoon een blond onschuldig jochie. Die drums bespeelt hij echter retestrak en uitermate gecontroleerd en het is wonderbaarlijk hoe goed hij is ingespeeld op zijn twee muzikale metgezellen. Hij zorgt voor een perfecte balans in dynamiek en tempo waardoor het constant spannend blijft. Een supersterke ondersteuning dus, maar ook in de toegift pakt hij nog even zijn momentje mee en trakteert hij de Mezz op een drumsolo.
Met name nummers van het tweede album Orchards/Lupine komen voorbij vanavond, maar eigenlijk maakt het niet uit wat ze spelen. Het blijft constant boeiend. Verbazingwekkend genoeg verveelt DeWolff geen seconde. In feite zouden ze een anderhalf uur durende show met drie nummers kunnen vullen. Dat is misschien wel het grootste compliment dat je ze kunt maken. Daarnaast durft DeWolff risico's te nemen en laat elk optreden deels aan het toeval over. Zo is er vast wel degelijk van tevoren afgesproken in welk nummer er geïmproviseerd mag worden, maar is het toch onwijs gaaf om te zien hoe twee gezichten op het podium gericht zijn op het derde, wanneer er in een nummer een break wordt ingelast.
De vorige keer kopte ik: Effenaar niet veilig voor bluesvretend DeWolff. Vervang de Effenaar door de Mezz, tel daarbij op dat DeWolff muzikaaltechnisch en artistiek gezien alleen maar verder gegroeid is én het op het podium nog veel beter naar de zin lijkt te hebben dan voorheen en je weet hoe de show van gisterenavond was. Imposant is het woord. Verbluft en overweldigd blijft het publiek achter. Net als de vorige keer. En waarschijnlijk zal het de volgende keer niet anders zijn. Ik ben fan. Deze band is bijna te mooi om waar te zijn.
DeWolff - Yellow Rat Magic Blues
live in de Mezz, Breda op 24 juni 2011
© Drumboyyy via youtube.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten