A Whole New Era

Daar zit ik dan, tussen de hopen papierwerk, terwijl ik de brieven van Seneca nog eens doorlees en lach om de theorie van Keynes. Di-rect galmt door mijn speakers. Het is alsof ik in een halve dag tijd afstand doe van een periode van ruim zes jaar, vol hoge pieken en kleine dalen. Jazeker, Iris ruimt haar kamer op. En dat doet ze slechts één keer per jaar. Gegarandeerd dat er dan dus talloze herinneringen naar boven komen. Vandaag zijn het er alleen nog meer. Veel meer. Vandaag doe ik afstand van mijn middelbare schooltijd.

Er is geen volgend jaar op het Pius X. Ik heb mijn diploma opgehaald en ze willen me er niet meer zien. Ik wil er ook niet meer terug. Maar toch twijfel ik: 'Ga ik echt alles weggooien?' Die brieven van Seneca zijn echt zo interessant niet, laat staan de conjunctuurmodellen waar Keynes ons mee heeft opgescheept. Die zijn belachelijk ingewikkeld en saai. Dus ik maak gewoon een kampvuur, vanavond, en neem ritueel afscheid van het Pius X-College met twee hele fijne vakanties en (minimaal) vier hele spannende studiejaren in het vooruitzicht.

Maar de stem van Tim Akkerman klinkt nog even door in mijn kamer. Ik wacht nog heel even voordat hij voorgoed plaats zal moeten maken voor Marcel Veenendaal. ;-)



Life is a game, never the same
I feel so alive, I know that I'm lucky

Is it the place, where I grew up
The smile of my mum, I know that I'm lucky

Now I'm willing to share my bliss with you
Are you ready to change your life for good

Oh, believe: your past is not your enemy
Think again 'cause it's only getting better than before

- Lucky / Di-rect