Even weet ik niet waar ik mijn blog moet beginnen. 'Elke dag gaan er mensen dood, ik vind de 92 doden in Noorwegen erger dan de dood van één junk' is het laatste wat ik op twitter las. En dat is precies de reden waarom ik niet weet waar ik moet beginnen met mijn zegje. Want wat wil ik eigenlijk zeggen? Ik weet het zelf niet zo goed. Ik ben er even stil van. Ik weet dat die wereld om mij heen met de dag gekker wordt. Gekker is al niet eens het goede woord meer. Krankzinniger dekt de lading beter.
Er gebeuren vandaag de dag dingen die stomweg niet te bevatten zijn en die nooit te bevatten zullen zijn. Ik hoef het natuurlijk niet te noemen, maar voor de mensen die gisteren en vandaag onder een enorm grote kei hebben gelegen, de terroristische aanslag in Noorwegen is zo'n ding. A huge thing. Het laat me nog steeds niet los. En niet omdat iets dergelijks nog nooit eerder is gebeurd is, maar omdat iets dergelijks heeft plaatsgevonden in Noorwegen. Noorwegen, of all places? De hele wereld is krankzinnig geworden. Echt de hele wereld. Vooral als je op zo'n moment ziet hoe men reageert: eerst vijf minuten zogenaamde rouw, vervolgens moeten we Geert Wilders het land uitzetten omdat hij een inspiratiebron was voor de schutter. Links Nederland vindt plotseling dat ze een onwijs sterk argument hebben tegen de aanwezigheid van meneer Wilders in onze regering. Ze doen bijna een vreugdedansje. I beg your pardon? Is that really what it is all about today? I do not think so.
En voor je het weet ligt het volgende tragische verhaal op de loer. De dood van Amy Winehouse. Nog geen half uur later tweet men niet langer over Utoya en Noorwegen, maar is Amy worldwide trending. En dat doet me toch meer dan ik had verwacht. Want misschien was er toch altijd nog een heel klein beetje hoop in mij dat Amy ooit nog de oude zou worden. Voor hoever wij de 'oude' Amy dan ooit gekend hebben. Maar helaas. Het heeft niet zo mogen zijn. En natuurlijk lig ik daar niet wakker van, maar het is en blijft doodzonde.
Ik wist niet wat ik wilde zeggen. Wat wilde ik nu eigenlijk schrijven? Geen idee. Dat blijkt. Het heeft nergens toe geleid. Ik ben hooguit een heel klein beetje van de frustratie, het ongeloof en de droefenis die mij vandaag voedden kwijt, maar verder schiet ik er weinig mee op. Vandaag was de eerste van de vier zwarte zaterdagen dit jaar. Was het maar een gewone zwarte zaterdag geweest. Eentje waarop de files richting het zuiden niet ophielden, waarop mensen gek van vakantiestress hun auto's in de prak reden. Was het maar zo'n zaterdag. Vandaag was niet zwart, vandaag was pikzwart. Veel te zwart voor vandaag. Veel te zwart voor welke zaterdag dan ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten