De Grolsch verliest zijn lieflijke imago door kwalitatief goede, maar weinigzeggende optredens van Lykke Li en Beady Eye.
Voor je 't weet is het alweer zondag. Een zondag met veelbelovende namen, maar ook met slechte weersvoorspellingen. Gelukkig komen we er vanaf met een kwartier durend plensbuitje rond de klok van elf in de morgen. Daardoor missen we wel het grootste deel van het optreden van Fink, maar kunnen we de rest van de dag zorgeloos genieten van de laatste dag van Lowlands 2011.
Fink is een beetje de Agnes Obél van de zondag. Niet omdat beide om 11.30 uur in de India staan, wel omdat beide voor een vroege piek in het dagprogramma zorgen. Misschien kun je beide songwriters nog wel meer met elkaar vergelijken om hun houding: ze zijn vereerd in deze tent op Lowlands te mogen spelen, ondanks het feit dat de helft van alle bezoekers nog ligt uit te garen in zijn of haar tentje. Ze spelen beide ontzettend goed en doen hun publiek versteld staan. Fink geeft Lowlands liefde en krijgt het meer dan terecht terug. Ik hoor José Gonzalez, maar dan rauwer. Minder gelikt. Net zo oprecht maar nog intenser. Fink verovert mijn hart. Daar heeft hij echt niet meer dan twee liedjes voor nodig. Dat doet hij in principe binnen twee seconden al. De laatste dag van Lowlands kent de meest veelbelovende start met het optreden van Fink. De India straalt van geluk.
Met het einde van Finks optreden, komt evenzo een einde aan de meest integere momenten die mijn editie van Lowlands kende. De rest van de dag staat in het teken van grootser opgezette optredens van veelbelovende bands. De Staat bijt in deze categorie als het ware de spits af. De Staat klinkt overdadig en zo is hun bandnaam. Het meest recente album 'Machinery' heeft ook niet voor niets die naam gekregen. De futuristische, chaotische rock die de heren uit Nijmegen maken scoort al jaren goed in Nederland en sinds kort ook in het buitenland. Dat is niet zo raar, want als je bij een optreden van De Staat aanwezig bent geweest weet je dat ze niet 'zomaar een liedje' spelen. Live klinkt de muziek van De Staat alsof de industriële revolutie zojuist van start is gegaan, al helemaal nu ze tijdens hun tour deze zomer bij elk optreden hun eigen machine meenemen. En toch is het 't allemaal net niet. 'Drop it like it's hot' van Snoop Dogg gebruiken als intro voor 'Sweatshop' is een prima manier om je publiek nog een beetje meer op te geilen, maar wanneer die schattige Torre Florim vervolgens nog even een quasi-euforisch 'Laten we dansen' toevoegt, net voordat 'Sweatshop' wordt ingezet, is alle magie in één klap weer verdwenen. Ook hoeft tijdens zo'n optreden niet worden aangekaart dat een van de bandleden vandaag jarig is. De Staat wil overweldigen en is daar zeer zeker toe in staat, maar dan moet er wel gefocust worden op de muziek en niet expliciet op de gehele podiumprestaties. Als het publiek het naar zijn zin heeft, komt dat feest er immers vanzelf wel. Misschien ligt het ook wel gewoon aan het hele voorkomen van frontman Torre Florim. Misschien moet hij, net als zijn medebandleden, zijn haar laten groeien en zijn baard laten staan. Misschien moet hij dat zwarte giletje met die witte blouse eronder eens achterwege laten. Misschien moet Torre niet tegen zijn publiek zeggen dat ze zijn leven 'focking fantastisch' maken. Als Torre dat zegt voel je namelijk toch meteen zo'n 'aaaah' opkomen uit het publiek en dat is gewoon niet de bedoeling bij De Staat. Die claxon in 'Ah, I See' moet de overhand nemen. Die moet je hersens in geboord worden. Niet het lieve blozende koppie van Torre. Goede show dus, een onwijs goede show, maar het is nog allemaal net een tikkeltje te braaf. Op Pinkpop was het (wellicht door het vroege tijdstip) een klein beetje saai, op Lowlands kregen we een show waarmee De Staat naar het buitenland kan, maar als het even kan mag er nog een klein beetje meer klote onder en aggressie in. Dat moet ze ongetwijfeld lukken. Zijn we zover, dan is De Staat een band om van te dromen.
Hierna neem ik een bezoekje aan de Bravo, waar ik tot dan toe nog niet geweest ben. Trentemøller ken ik alleen bij naam en ik verwacht er eigenlijk niet veel van. Techno, noch andere muzikale stromingen waarin veel elektronica worden gebruikt, genieten normaalgesproken mijn voorkeur, maar omdat ik zelf ook vind dat ik een zo breed mogelijk arsenaal aan genres moet meepikken op Lowlands, ga ik naar Trentemøller. Waar techno me na vijf minuten meestal al verveelt, vermaak ik me prima bij Trentemøller. Dat kan ook te maken hebben met het feit dat er live gespeeld wordt. Daarnaast zorgt een lichtshow ervoor dat je niet alleen je oren, maar ook zeker je ogen goed de kost kunt geven. Ik raak geen moment verveeld en de set kent dan ook geen missers of mindere momenten, zolang er steeds naar een climax toegewerkt wordt en het publiek daarbij uitzinnig reageert, vermaak ik me prima.
We verlaten de Bravo echter wel iets voor het einde van het optreden van Trentemøller, want in de Alpha staan The Roots hun opwachting te maken. Er was veel kritiek op de line-up van Lowlands dit jaar en er werd opvallend veel commentaar gegeven over het gebrek aan hiphop daarin. Ik kan daar inkomen, maar wie vanmiddag het optreden van The Roots bijwoont, kan ook zonder twijfel stellen dat Van Eerdenburg deze editie van Lowlands op het gebied van hiphop dan wel niet in kwantiteit heeft voorzien, maar toch zeker wel in kwaliteit. Door velen worden The Roots namelijk al jaren bestempeld als de beste hiphopband van het moment en ik ben niet helemaal thuis in het genre, maar ik kan heel goed leven met het feit dat zij het hoogste niveau representeren. Geen enkel nummer doet ten onder aan klassiekers 'The Seed' en 'You Got Me', al zijn die twee nummers door de reactie van het publiek wel de grootste sfeermakers in dit fijne optreden. Een cover van 'Sweet Child O Mine' is wat mij betreft eigenlijk overbodig. Door het gebrek aan vergelijkbare bands op Lowlands dit jaar, is het optreden van The Roots nog exclusiever. Zweetdruppeltjes voel ik tegelijkertijd met rillingen over mijn rug lopen en ik bedenk me dat het toch wel heel erg aangenaam was geweest als we dit weekend meer van dit soort bands hadden kunnen aanschouwen. Echte zwarte soul, hiphop, funk op een energieke, maar allerminst arrogante manier gebracht. Sinds Lowlands aanbid ik het. Sinds Lowlands aanbid ik The Roots. Dit optreden is precies goed. Precies goed, dat kun je ook in één woord uitdrukken. Ik durf het bijna niet te zeggen. Ik doe het toch. Ik fluister het. 'Pssst, jongens! Dat optreden van The Roots hè, dat optreden was perfect.'
's Avonds staat Lykke Li in de Grolsch. De Grolsch is tot dan toe mijn favoriete tent, omdat hij groot is, maar niet te groot, evenals de acts die er tot dan toe speelden. Daar komt bij Lykke Li echter verandering in. Deze Zweedse blaast de Alpha omver met haar intrigerende stemgeluid dat bij vlagen doet denken aan dat van Nelly Furtado. Haar uitstraling op het podium is daar echter in de verste verte niet mee te vergelijken. De voorspellingen met betrekking tot de verwachte onweersbuien zijn dan wel ingetrokken, binnen in de Grolsch lijkt het ook te bliksemen. De in een zwart gewaad gehesen Lykke Li wordt constant omgeven door felle lichten en ik geloof dat je beter niet kunt zijn als je epilepsie hebt. De donkere toon die wordt gezet slaat aan bij het publiek, dat zich graag laat vervloeken door deze boosaardige vamp. Precies, Lykke Li lijkt bijna een heks, gekweld door de mensheid en nu uit op wraak. Indrukwekkend, maar niet angstaanjagend. Lykke Li is immers ook maar een mens en al die heisa rondom haar show mogen dan wel imposant zijn, uiteindelijk prikken we allemaal door dat zogenaamde machtsvertoon heen en horen we een kwetsbaar meisje dat ook zo haar onzekerheden heeft en zo nu en dan zwelgt in zelfmedelijden. Ze laat zich echter niet kennen en vindt het dan ook niet nodig haar publiek gedag te zeggen, laat staan te bedanken. De band buigt netjes en ontvangt het applaus. En Lykke, die is al lang weer op weg naar huis.
Een uur later is Beady Eye de laatste band die speelt in de Grolsch. Verheugd, maar zonder enige verwachtingen, kijk ik uit naar het optreden van Liam Gallaghers nieuwe band. Ik heb de hype rondom Oasis nooit helemaal gesnapt, maar dat komt waarschijnlijk ook omdat ik er iets te jong voor ben. Begrijp me niet verkeerd, ze hebben een aantal prachtige nummers uitgebracht, maar met die hele soap eromheen heeft de band nooit mijn sympathie weten te winnen. Dat hoeft ook niet, als je me dan muzikaal gezien maar naar het puntje van mijn stoel drijft. Dat is nooit echt gebeurd. Ik verwacht dus ook niet dat het vanavond bij Beady Eye anders zal zijn. Gelijk heb ik. Beady Eye klinkt eigenlijk net zoals Oasis, alleen hoeft Liam zijn roem nu niet te delen met zijn broer. Normaalgesproken zou dat ego van hem nooit in de Grolsch passen, maar vanavond moet ik zeggen dat Liam er wonderbaarlijk genoeg zin in lijkt te hebben. Hoe onverschillig en ongeïnteresseerd hij er vaak bij staat, zo opgewekt lijkt hij vanavond bijna. Hij groet het publiek zelfs en vraagt zo nu en dan of ze het naar hun zin hebben. De handen in de zakken komen niet langer over als desinteresse, maar beginnen bijna een beetje charme te krijgen. Die kromme houding maakt het plaatje helemaal af. Nee, Liam Gallagher mag vanavond een compliment gemaakt worden voor zijn enigszins sympathieke voorkomen. En toch komt het niet over. Die zeurende stem is karakteristiek, dat zeker, maar heb ik na een nummer of drie wel weer gehoord. 'The Roller' is zeker een fijn nummer, maar heel af en toe stop ik mijn vingers in mijn oren om die valse kreten te ontwijken. Beady Eye gedraagt zich dus vriendelijker dan gewoonlijk, maar om nu te zeggen dat ze het daarmee redden? Bij mij niet, sorry.
We sluiten de zondag af met The Offspring. Nog meer dan voor Oasis ben ik te jong voor The Offspring. Toch is het nog verrassend leuk vanavond. Dat komt waarschijnlijk omdat de meerderheid van de mensen die in de Alpha staan wel behoren tot de generatie die opgroeide met The Offspring. Daarnaast doet The Offspring me wel denken aan al die onwijs slechte Amerikaanse komediefilms die ik in mijn jeugd keek en waarin dergelijke punkmuziek werd gebruikt. Lastig om een goed oordeel over deze band te geven, maar dat ze een sympathiek feestje bouwen staat vast. Bovendien gaan 'Pretty Fly' en 'Self Esteem' er natuurlijk in als koek.
En dan is Lowlands 2011 alweer aan zijn einde. Na een Superstijl feestje in de Lima zit deze editie van Lowlands er definitief op. Het komende halfjaar denk ik met heimwee naar deze editie terug, de daaropvolgende zes maanden hoop ik uit te mogen kijken naar Lowlands 2012. Btw-verhoging of niet, ik zal wederom een kaartje bemachtigen. Hoe dan ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten