Genieten met de NS.

Een eigen identiteit. Een unieke persoonlijkheid. Elk willekeurig persoon streeft ernaar. Om anders te zijn dan de anderen. Je te onderscheiden van de massa. Door je verweren tegen alles wat door die zelfde massa als hip wordt beschouwd. Tenzij de juiste mensen meedoen aan de hype. Dan weet je dat je tot de goede groep behoort. En dan pas ben je echt hip.
Het wordt er niet duidelijker op hè? Dacht ik al. Het scheelt dat het zo'n objectief begrip is, hipheid. Wacht, ik geef je een voorbeeld. Gaan we nog een keer. Poging twee.

Je bent de enige van je vrienden die Starbucks niet cool vindt (dat je gewoon geen koffie lust, vertel je hen niet). Je bent de enige die allerminst onder de indruk was van de auditie van Guy Barzily bij The Voice. Je bent de enige in je timeline die niet alle tweets met betrekking tot de met lof geprezen speech van Nasrdin Dchar retweette. Je bent de enige die Ivo Niehe zijn succes gunt. En je bent de enige die oprecht blij is met de oplossing die de NS gevonden heeft voor het plasprobleem in de sprinters.

Jawel, het codewoord is gevallen. U vroeg zich vast al af waar het na die twee alinea's nog naartoe moest met deze tekst, als je ze in verband brengt met de titel. Laat ik even inhaken op de NS. En dan niet eens zozeer op de plaszak, aangezien ik toch geen nuttige reactie meer kan toevoegen aan de reeds zeer omvangrijke hoeveelheid die daaraan is ontstaan in de diverse social media, vandaag. Nee, graag zou ik een lans breken voor de NS in het algemeen. Ik weet dat bij deze negen van de tien eventuele lezers van dit stuk afhaken, maar in vergelijking tot het reizen met de bus of de tram doet de trein, en dus de NS, het altijd beter bij mij.

Dat is niet in de laatste plaats omdat ik de trein een inspirerende plaats vind. Ik kan niet exact aangeven wat daarvan de reden is, maar de trein doet iets met me. Hij laat me iets meer van de wereld zien. Al is het maar het vervallen station in Best, nabij Eindhoven. Hij laat me kennismaken met plaatsen waarvan ik niet wist dat ze bestonden. De trein stelt me zelfs enigszins gerust wanneer ik opmerk dat zich ook boven de rivieren nog enige weilanden bevinden. Ik barst van geluk als ik eracher kom dat er nog koeien rondlopen ook.

Zo'n gelukkig momentje had ik vanmiddag ook even. Ik zat in de trein, luisterde naar Mumford & Sons, las in De Pers een stukje over Steve Jobs en zag tegelijkertijd de koeien aan me voorbij vliegen. Verder niets aan mijn hoofd. Even helemaal niets.
Hoewel, één ding. Ik realiseerde me dat ik aan het genieten was en ik wist niet eens precies waarvan. Ik realiseerde me dat het deze kleine momentjes zijn die me gelukkig maken. Echter is het mooiste, puurste, fijnste moment alweer aan je voorbijgegaan wanneer je je er bewust van wordt dat je het zojuist hebt ervaren.

Ergens deed het me denken aan een boek dat ik ooit las. 'Held van Beroep' heette het, geschreven door Adriaan Jaeggi. Hoofdpersoon Sam voelt zich één met de zee en kan niet genoeg krijgen van Jacques Cousteau en alles waar de beste man zich in zijn leven mee bezig had gehouden. In gedachten transformeert hij het zwembad van de buren tot zijn eigen zee. Uren kon hij dobberen.
Uren zou ik kunnen 'treinen'. Helaas hoef ik maar een vijftig minuten. De resterende kilometers die ik af moet leggen naar huis worden overgenomen door een stinkende, overvolle bus met chagrijnige chauffeur voorop. Geloof me, dan is een kwartiertje vertraging met de trein echt zo erg niet.

Een vrijdag voormiddag. Een intercity naar Eindhoven. Een muziekje. Een gratis krantje. Vliegende koeien.
Het was de vrijdag voormiddag van Iris. Ik geloof dat die vrij identiek en uniek was. Misschien zelfs wel een heel klein beetje hip.