Stiekem hoopte ik dat The Cascades de opener zou zijn vanavond. Dat was niet het geval en het nummer bleef de rest van de avond ook uit. Aangezien de invulling van de setlist mij verder meer dan tevreden stelde, deed die opening er niet zoveel toe. Dat is dan misschien ook meteen wel weer jammer. Hij deed er echt niet toe. Het was bijna alsof de helft van het publiek nog een dutje deed en Robin Pecknold ze hier eigenlijk uit zou moeten laten ontwaken. Dat Fleet Foxes een waanzinnig mooi en technisch bijna perfect uitgevoerd optreden geven, mag je van ze verwachten, maar je weet dat Robin Pecknold en de zijnen liever hebben dat het publiek nader tot hen komt en zelf op veilige afstand willen blijven. Het publiek keek ook de kat uit de boom en zodoende verlaat ik vanavond de concertzaal met een enigszins opgelaten gevoel: het was een waanzinnig mooi concert, maar het had nog veel en veel mooier kunnen zijn.
Na opener The Plains/Bitter Dancer wordt direct Mykonos ingezet. Ik reageer verbaasd: 'Nu al?' Ik reageer bijna uitzinnig, maar blijk een van de weinigen te zijn. Waar ik na twee seconden al bijna overweldigd werd, lijken de mensen om me heen er nog heel nuchter om. Het allerbelangrijkste: het lijkt ze allemaal niets te doen. Het lijkt bijna of ze enigszins verveeld zijn en dit is niet voor de laatste keer vanavond.
Battery Kinzie, Bedouin Dress en Sim Sala Bim vullen de zaal stuk voor stuk met muzikale pracht (en dat is nodig aangezien de Heineken Music Hall bij lange na niet gevuld is met mensen), maar voor mij komt het (eerste) hoogtepunt van de avond toch bij een nummer van hun debuutalbum en dat is bij Your Protector. Geen nummer wordt naar mijn mening mooier opgebouwd en de omvang van het aantal kippenvelmomentjes vanavond wordt tijdens dit nummer aanzienlijk groter. Zo blijkt mijn liefde voor het eerste album toch iets groter dan die voor Helplessness Blues, al meet ik mij daarmee totaal niet met de rest van het publiek. Van de weinige respons die er is, hoor ik toch het meeste gejuich wanneer nummers van het laatstgenoemde Helplessness Blues worden ingezet.
Een tweede hoogtepunt vanavond zit voor mij in de overgang van The Shrine/An Argument naar Blue Spotted Tail en de uitvoeringen van beide liedjes. Van bescheiden bombast die niet alleen in de muziek naar voren komt, maar ook tegen de achtergrond van het podium wordt geprojecteerd, gaan we terug naar de meest naakte vorm van muziek: uitsluitend Robin Pecknold staat daar met zijn gitaar om zijn nek en doet ons beseffen hoe nietig en klein elk van ons is. Je kunt elk bekertje op de grond horen kraken, zo stil is het, en even voelt het alsof die ietwat klungelige Robin Pecknold me persoonlijk toezingt. Ik weet niet hoe het met al die mensen om me heen zit, maar bij mij komt 'ie binnen en niet zo'n beetje ook.
In de toegift brengt Robin Pecknold een nieuw liedje ten gehore. Na Sun It Rises en Blue Ridge Mountains is Helplessness Blues natuurlijk de afsluiter. Een bescheiden 'thank you' en een onzeker zwaaiend handje sluiten dit in mijn beleving magisch mooie, maar allesbehalve memorabele concert af.
Ik heb het onwijs naar mijn zin gehad vanavond. Fleet Foxes deed me aan mijn haar friemelen, me geen houding weten te geven. Eigenlijk deed Fleet Foxes me een klein beetje ongemakkelijk voelen, maar tegelijkertijd sleurden ze me mee in hun oprechte, pure indiefolk.
Fleet Foxes is vooral een band die je een onwijs grote glimlach op je gezicht tovert. Althans, dat deden ze bij mij, vanavond in de Heineken Music Hall. Een uitverkochte Paradiso was een geschiktere locatie geweest voor deze band en dat had hadden ze misschien zelf ook liever zo gezien, maar die glimlach krijg ik de rest van de avond niet meer van mijn gezicht. Wat zeg ik? Ik val nietsvermoedend in slaap en sta met een glimlach weer op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten