Benjamin Francis Leftwich moet nog wennen aan het Europese vasteland

Overdreven verlegenheid speelt de Britse singer-songwriter parten

Gezien: Miss Molly and Me en Benjamin Francis Leftwich
Waar? Tivoli Spiegelbar, Utrecht
Wanneer? 11 januari 2012

Het optreden van Benjamin Francis Leftwich raakte op de valreep uitverkocht. Wanneer we het sfeervolle zaaltje inlopen, is het echter nog vrij leeg. Tijdens de optredens van zowel het voor- als hoofdprogramma is Tivoli vervolgens aangenaam gevuld, maar het is duidelijk dat er een rekenfout gemaakt is, of dat eenderde van het publiek vanavond niet komt opdagen. Dat is zonde, want beide acts op het programma verdienen wel een bomvolle Spiegelbar.

Het singer-songwriterduo Miss Molly and Me openen de avond. Met een akoestische gitaar, die soms wordt vervangen door een banjo, een tamboerijn, een mondharmonica, een kazoo en gestamp en geklap begeleiden de muzikanten zichzelf. De karakteristieke stemmen van beide klinken mooi samen. De folkpopliedjes, hier en daar overgoten met een americanasausje, zijn simpel, maar worden op een zeer geloofwaardige manier uitgevoerd. Alles aan hun voorkomen is folk: de bebaarde man met bretels begeleidt op gitaar; het meisje met het wit-met-zwarte-stippenjurkje glimlacht terwijl ze wat aan dat jurkje plukt. Zodoende is het onvermijdelijk Miss Molly and Me in een hokje te plaatsen, maar misschien vinden ze dat zelf wel helemaal niet zo erg.

Op het lage podium (het is niet meer dan een ‘opstapje’) staan twee gitaren en twee microfoons, waarvan één met echo, klaar. Even is het alsof een roadie een flesje water vooraan het podium komt neerzetten, maar wanneer diezelfde roadie een gitaar om zijn nek hangt en begint te spelen, blijkt dat Benjamin zojuist zijn optreden is begonnen. Van een openingsapplaus is geen sprake, wat hoogstwaarschijnlijk te wijten is aan het feit dat niemand in de gaten heeft dat de onzeker ogende singer-songwriter reeds ten tonele is verschenen.
De eerste paar nummers lijkt Benjamin er, zenuwachtig als hij is, zo snel mogelijk doorheen te willen jassen. Iedereen staat geconcentreerd te luisteren en het is muisstil, maar de uit York afkomstige muzikant voelt zich niet op zijn gemak.

Dat verandert gelukkig naarmate het optreden vordert. Wanneer Benjamin tussen neus en lippen door een flauw grapje uitprobeert, krijgt hij respons vanuit de zaal en verschijnt er een glimlach op zijn gezicht. Vervolgens volgt er vele malen een oprecht ‘thank you so much’ en lijkt hij het eindelijk echt naar zijn zin te hebben. Dat zorgt ervoor dat de mensen in het publiek zich ook overduidelijk meer op hun gemak voelen: hoe onhandig, maar ook aandoenlijk de situatie soms ook is, die jongeman op het podium stelt ze eindelijk gerust dat hij hier toch wel voor zijn plezier staat.

Benjamin Francis Leftwich lijkt iemand zijn verhaal heel graag aan de wereld wil vertellen, maar nog te bang is voor de reacties daarop. Bovendien durft hij zijn publiek nooit recht in de ogen te kijken. De geluidsman in de verte is zijn houvast. Zijn ietwat sukkelige houding bevestigt nog eens dat er absoluut geen artiest op de bühne staat, maar gewoon een kereltje dat niets anders wil dan zijn liedjes spelen. Dat doet hij op zijn manier prima, maar mocht hij in de toekomst het grotere publiek bij de lurven willen pakken, dan zal hij zich toch enigszins moeten profileren op het gebied van presentatie, al zijn het maar een aantal overtuigende muzikanten die hem kracht bij zetten tijdens zijn optredens.

Eigenlijk is het heel makkelijk: Benjamin Francis Leftwich heeft gewoon nog wat tijd nodig, wil hij in een prachtige klein zaaltje als de Spiegelbar van Tivoli, maar ook grotere zalen, volledig kunnen overtuigen. Hoe lang dat duurt, is in principe niet van zo heel groot belang: liefhebbers zullen blijven komen en naarmate hij blijft spelen, zullen steeds meer mensen de liedjes van deze schuchtere Brit ontdekken.