LL12: de vrijdag

Cijfers vind ik nietszeggend; aan ellenlange verhalen ga ik niet beginnen. Wat ik van de optredens op de Lowlands-vrijdag vond.

Is de koek nu al op bij Go Back To The Zoo? Met genoeg airplay op 3FM laat je zo de voorste rijen in de Alpha springen, maar als matig uitgevoerde radiohits als 'Electric' voor de meeste opwinding bij het publiek zorgen terwijl je net een nieuw album hebt uitgebracht, moet je je toch afvragen of je nog van enige betekenis bent op dit festival. Dan heb ik het nog niet eens gehad over de talloze breaks tijdens de nummers die de tijd leken te moeten vullen.

Is het 't geluid, zijn het mijn oren of valt er gewoon echt geen kaas te maken van de indierock (?) van White Rabbits? Is het de behoefte aan een meer versmeltende sound bij deze liedjes of heeft het juist te maken met het gebrek aan een goede uitversterking van de afzonderlijke instrumenten? Ik weet het niet, ik weet alleen dat White Rabbits weinig imponeert.

Waar dat tweede album bij Go Back To The Zoo live als een blok aan het been is, wist Dio van zijn Benjamin Braafs Festival een zeer verdienstelijke tweede te maken. Het zijn dan ook de nummers van dat album die het beste uit de verf komen in de verrassend goed gevulde Bravo. Dit klinkt niet geforceerd, dit klinkt gewoon lekker. Al zou de energieke rapper natuurlijk nergens zijn zonder zijn quasi-nonchalante begeleidingsband.

Merrill Garbus (tUnE-yArDs) schreeuwt, ramt en zweet zich de pleuris in de India, maar gaat nergens óver het randje. Genadeloos en krachtig maar tegelijkertijd speels en aandoenlijk: je staat erbij en kijkt ernaar en vraagt je eigenlijk alleen maar af waarom je niet meer van zulke bands op Lowlands tegenkomt. Het gebruik van een loop-pedaal achterhaald? Wat je wilt. Maar als je je stem zo veelzijdig en optimaal weet te gebruiken, is het geoorloofd. Je wilt niet anders.

Hip, want folky, meerstemmig en met elektronica. Django Django mag op plaat dan nog wat (te) gelikt klinken, op Lowlands breken de heren koelbloedig de tent af. Heet of niet, Django Django hoeft niet te pleasen om het publiek volledig voor zich te winnen. Als een marionettenspeler oefenen de New  Yorkers invloed uit over de zwetende massa in de Bravo. Je kunt niet stoppen met dansen, maar eigenlijk wil je dat ook helemaal niet.

Ben Howard heeft het naar zijn zin en dus heeft de uitpuilende Grolsch dat ook. Of het nu een van de gillende meisjes vooraan het hek of de degelijke huisvader die tijdens het strijken naar 3FM luistert betreft, ze zijn allemaal verliefd op Ben. Ben is een vakman die die onweerstaanbare glimlach al zeker een jaar niet meer van zijn smoel krijgt. Aandoenlijk hoor, maar is dit alles? Ben speelt goed. Bij Ben kan het niet missen. Maar Ben is ook o zo braaf (lees: bij vlagen vervelend saai). Wanneer gaat Ben ons nu eindelijk eens echt bij de lurven grijpen?

De liedjes van de Canadese Leslie Feist klinken op plaat lieflijk, maar worden live een stuk scherper en harder aangezet. Vanaf het begin wringt het van alle kanten, terwijl Feists stem elegant over de muziek heen danst. Ze maakt een wat nijdige indruk. Verschillende keren vraagt ze het publiek mee te zingen en ze lijkt wat gefrustreerd als er niet genoeg respons komt. De vraag rijst waarom ze uit is op die publieksparticipatie. De beuk gaat er van het begin af aan flink in en dat werpt zijn vruchten af, maar aan meezingers hebben we gewoon geen behoefte.

The Black Keys riep het headliner-schap automatisch over zich af bij de release van El Camino. Ietwat wispelturig slingert het duo hun uiterst toegankelijke en swingende bluesrock op vrijdagavond de Alpha in. The Black Keys is de belichaming van wat men een geoliede machine noemt: wat je ziet (hoort), is wat je krijgt. Stampvoetend meeblèren maar verder niet zeuren. Doen zij immers ook niet.