"'Yes, yes, yes! Kijk dan, die drie torens, die lichten, wow wat gaaf! Het gaat nu echt beginnen', bedenk ik me, niet wetend dat dit echt nog maar het begin is van een overweldigende show die ik me mijn leven lang zal herinneren als waarschijnlijk een van de beste en meest miraculeuze die ik ooit gezien of gehoord heb."
Afgelopen zondag keek ik heel even naar de EMA's. Ik zag een kleine, schriele, Britse bleekscheet zingen dat alles 'just madness' is. Ik was het met hem eens en moest smakelijk lachen om de manier waarop hij daar met zijn twee metgezellen stond, geprogrammeerd tussen artiesten als Taylor Swift, PSY en Carly Rae Jepsen. Hij zong dat hij eindelijk het licht had gezien en ik hoopte daarbij een spottend knipoogje te ontvangen. Maar hij knipoogde niet. Dat kon immers niet door de bril die hij droeg en waarop woorden uit de songtekst zoals in Powerpoint-animaties in de glazen verschenen en weer wegvaagden. Hij knipoogde niet, maar ik had het sterke gevoel dat ook hij zich niet volledig op zijn gemak voelde in deze setting. Misschien droeg hij die bril bijna een beetje uit schaamte. Maar ik kan er net zo goed helemaal naast zitten.
Het doet er niet toe, Matthew Bellamy. Het is je vergeven. Dat moment in Ahoy pakken ze ons immers niet meer af. Jij op die gigantische pilaar waarop je ver boven die hysterische mensenmassa uitsteeg en waarvandaan je de boel allemaal prima leek te kunnen controleren; ik ergens midden in de zaal tussen die andere tienduizenden geluksvogels. Die controle ben je kwijtgeraakt, hè Matt? Je maakt nu halvegare dubsteptracks, levert muziek voor nog niet bestaande Disneyland-attracties en deed zelfs een gooi naar de soundtrack van de nieuwe Bond-film, maar moest het daarbij alsnog afleggen tegen Adele. Het zit je ook allemaal niet mee. En ik neem het je ook helemaal niet kwalijk dat je jezelf nog altijd in de waan laat dat jullie je als band op muzikaal gebied te allen tijde blijven uitdagen. Ik herinner me immers dat ene moment nog. Precies drie jaar geleden lieten jij, Christopher en Dominic me op een mij tot dan toe onbekende manier ervaren hoe en wat muziek kan en mag zijn. Het duurde even voor ik kon bevatten wat daar was gebeurd. Niemand zou mij ooit nog op deze manier muziek laten beleven. Ik twijfelde zelfs of jullie hier zelf nog ooit overheen zouden gaan. Die twijfel is inmiddels weg, Matt. Het gaat nooit meer beter worden dan op 14 november 2009. Dat weet jij ook. Muse is niet langer een band die zich hevig verzet tegen de passieve consumptiemaatschappij die maar niet in opstand wil komen tegen de banken. Het is al te laat. Muse is immers zelf het grootste product geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten