Wel ja, 2012. Wat voor muziekjaar was het eigenlijk? Ik staar naar het lijstje dat ik zojuist heb opgesteld, maar waar ik in mijn hoofd stiekem al veel langer mee rondloop. Een aantal van mijn favorieten brachten nieuwe albums uit, al kwamen die lang niet allemaal bij mijn bovenste tien terecht (lees: geen Mumford and Sons of Muse). Een aantal bands debuteerden uitzonderlijk goed en de eerste boreling van een van die bands werd door de Nederlandse media zelfs massaal gebombardeerd tot beste album van 2012. Jawel, Alt-J staat ook in mijn jaarlijstje. Vertrouwd en bekend tegenover nieuw en onbezonnen: zien we niet een en ander over het hoofd? Oh, jawel. Want er zijn altijd bands die op de een of andere manier nog nooit je aandacht wisten te trekken of waarvan je het bestaan niet eens afwist en waarbij je vervolgens een behoorlijke inhaalslag te maken hebt. Afijn, dit zijn mijn tien fijnste platen van 2012.
Op Lowlands besloot ik uit pure nieuwsgierigheid een kijkje te gaan nemen in de X-ray. Ik sloot mijn ogen, voelde hoe de wind door mijn haren woei en de rillingen over mijn rug liepen terwijl Ryan Gosling me door het Los Angeles van de jaren '50 reed. Dat Kill For Love een van mijn favorieten van het jaar zou worden, besefte ik me toen stiekem al wel.
9. The Vaccines - Come of Age
Na het terechte succes van What did you expect from The Vaccines? kon deze eigenlijk niet anders dan weer zo onwaarschijnlijk lekker zijn. Schijfjes gevuld met elf dansbare no-nonsense hits mogen zich te allen tijde blijven aandienen. Helemaal als ze van The Vaccines zijn. Niet lullen, maar dansen.
8. The Tallest Man On Earth - There's No Leaving Now
Kristian Matsson veroverde mijn hart officieel in juli in Paradiso. Liedjes afkomstig van There's No Leaving Now moesten het toen nog grotendeels afleggen tegen klassiek verworden pareltjes als 'King of Spain' en 'The gardener', terwijl we drie maanden later in Vredenburg wel degelijk hoorden hoe Matsson ook op There's No Leaving Now weer evengoed uitblinkt in eenvoud. Geef 'm een vinger en hij pakt je hele hand.
7. Dry the River - Shallow Bed
Dry the River, een vijfkoppige folkrockband die op een dag mijn leven binnendenderde als een vrachtwagen een benzinestation (cc @schemer). Rock, indie, folk: we hadden het allemaal, maar geen band kwam met het geluid van Dry the River en andersom konden we Dry the River niet plaatsen onder een bepaalde schare bands. Shallow Bed klinkt even bombastisch als ingetogen, even theatraal als puur. Bemin ze of hekel ze, maar hier hebben we sowieso het laatste nog niet van gehoord.
6. Alt-J - An Awesome Wave
Precies. Album van het jaar leek ook mij een tikje overdreven, maar eerlijk is eerlijk: wie Alt-J over het hoofd heeft gezien, heeft echt niet op zitten letten. En het mag gezegd: An Awesome Wave heeft in feite alles wat een hip popalbum anno 2012 behoort te hebben: folky koortjes, tegendraadse drumpartijen en hier en daar wat elektronica. En een driehoekje. Alt-J heeft het gewoon heel erg goed bekeken allemaal.
5. Japandroids - Celebration Rock
Ik dacht dat ik er wel een beetje klaar mee was, dat druk doen vooraan bij het podium. Totdat ik kennis maakte met Japandroids. Celebration Rock is verreweg het hardste album in dit lijstje. Het zegt vast van alles over mijn betwistbare muzieksmaak, maar het zegt vooral ook dat Japandroids in zijn genre dit jaar ver boven de rest uitstak. Celebration Rock kent geen rem en is vooral daardoor een heerlijke rockplaat die je eeuwig zal doen verlangen vooraan bij het podium te staan headbangen en meeschreeuwen.
4. Grizzly Bear - Shields
Juist. Of ik al die tijd onder een steen geleefd heb of dat er tot nu toe simpelweg te weinig aandacht voor Grizzly Bear was, weet ik niet. Feit is dat ik een flinke inhaalslag te maken heb, al teer ik vooralsnog prima op Shields. Wat moet ik erover zeggen? Eigenzinnig? Dynamisch? Onvoorspelbaar? Ja, ja en ja. En toch verliest Grizzly Bear zijn luisteraar geen moment uit het vizier op dit album. Sterker nog: stiekem zou je willen dat Shields nog een twee- of drietal songs rijker was.
3. Bart Constant - Tell Yourself Whatever You Have To
Het is niet omdat ik zo nodig een Nederlandse plaat in dat lijstje wilde hebben. Bart Constant, alias Rutger Hoedemaekers, leverde met 'Do Better' sowieso een van de mooiste liedjes van het jaar, inclusief dito videoclip. Maar dan zijn we er (nog lang) niet. Op Tell Yourself Whatever You Have To staan tien pareltjes van liedjes. Speels maar oprecht, groots en intiem tegelijk: Hoedemaekers mag zoveel platen in Berlijn opnemen als hij wil, maar laat hem alsjeblieft altijd een klein beetje van ons blijven.
2. Django Django - Django Django
Mag ik zeggen de popmuziekrevelatie van 2012? Django Django lijkt met de release hun titelloze debuutalbum al op een punt te zijn beland waarvoor veel vergelijkbare voorgangers minstens twee albums meer nodig hadden. Django Django is gevuld met niets dan vernuftige hits. Zelden wist een band samples op zo'n smaakvolle manier te verwerken in hun eigen muziek. Pin me er niet volledig op vast, maar zoals ik het nu zie hebben we met een band als Django Django eigenlijk helemaal geen Franz Ferdinand meer nodig.
1. Balthazar - Rats
Zonder twijfel. Altijd al overtuigd geweest van de potentie van deze Belgen, maar dat het er op het tweede album zó uit zou komen, had ik niet durven dromen. Op Rats is evenveel ruimte voor speelse details als voor adembenemende strijkers en koortjes die in balans worden gehouden door één constante, de bas. Verder horen we hier en daar nog een fijne gitaarriff terug en zijn er xylofoons om de cynische woorden van Maarten Devoldere al dan niet te ontkrachten. Zo ingewikkeld hoeft het allemaal helemaal niet te zijn. Maar teringjantje Rats, je bent me er eentje.
P.S. Albums die het lijstje om achteraf gezien onverklaarbare redenen niet haalden, maar evengoed mijn hart veroverden dit jaar? The Maccabees, Jake Bugg en Perfume Genius. Onder andere. Of diskwalificeer ik mezelf nu?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten